โรคหลงตัวเอง

สองสามวันมานี้ได้ข่าวพระรูปหนึ่งที่ถูกร้องเรียนในเรื่องความไม่โปร่งใสในเรื่องของทรัพย์ และในเรื่องที่อ้างว่าละลึกชาติได้ไปถึงชาติที่ผ่านมาว่าเคยเป็นถึงกษัตริย์ เมื่อได้ยินได้ฟังแล้วก็ให้ได้คิดว่าวัตรปฏิบัตรของพระในปัจจุบันนั้นยังห่างไกลจากครั้งพุทธกาลและคำสอนของพระพุทธองค์ สัมมาสัมพุทธเจ้ายิ่งนัก  ทั้งๆ ที่ทราบกันดีว่าประวัติศาสตร์มักซ้ำรอยอยู่เสมอ เท่าที่นึกได้ก็มีพระยันตระ พระนิกร พระภาวนาพุทโธ แต่เราไม่ค่อยได้เอามาเป็นบทเรียนยังหลงเชื่อ หรือถูกหลอกให้เชื่ออยู่เสมอ 

และเมื่อสองสามวันมานี้เช่นกันได้ดูภาพยนต์เรื่องหนึ่งชื่อว่า The Perfect Day นำแสดงโดย Rob Row ภาพยนต์เรื่องนี้ได้ชี้ให้เห็นถึงโอกาสของคนที่ถูกให้ออกจากงาน สามารถไปทำอย่างอื่นที่แตกต่างคือการเป็นนักเขียนนิยายที่เคยทำค้างไว้ให้เสร็จ แล้วโรงพิมพ์รับซื้อให้ไปพิมพ์จำหน่ายในช่วงวันคริสมาส ซึ่งประสบผลสำเร็จเกินคาด เป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่ประสบผลสำเร็จเร็วจนลารี่คิงไลน์ขอสัมภาษณ์ไปทั่วประเทศ  จากที่ประสบผลสำเร็จเร็วเห็นผลประโยชน์ที่มีมาตรงหน้าจนทำให้ลืมลูกลืมเมียไปได้เช่นกัน  แต่เผอิญเขายังโชคดีที่มีทีมทำวิจัยเกี่ยวกับเรื่องคนประสบผลสำเร็จเร็วที่ตั้งสมมุติฐานไว้ว่า คนที่ประสบผลสำเร็จเร็วมักมีอาการหลงตัวเอง คณะวิจัยทำเป็นความลับไม่ให้รู้ตัว แต่ก็คอยเตือนอยู่เสมอถึงเรื่องอาการหลงตัวเอง ทำให้พระเอกของเรื่องนี้สำนึกตัวได้ ไม่ถึงกับมีปัญหากับครอบครัวถึงขั้นหย่าร้างเหมือนคนอื่นๆ ที่ผ่านมา 

ที่ยกตัวอย่างภาพยนต์ที่สอดคล้องกับเหตุการณ์ของพระคุณเจ้าทั้งหลายที่มีอาการคล้ายคลึงกันที่เมื่อมีคนศรัธาสูงที่เรียกว่าพระขึ้น คือคนมาชมบารมียินยอมถวายอะไรให้ได้เกือบทุกอย่างหากมีความเชื่อศรัธาว่ามีบุญบารมีแก่กล้าพูดทำอะไรคนก็เชื่อไปหมด  ทำให้ เป็นไปได้เหมือนกับที่เป็นในภาพยนต์ดังกล่าว แต่สำหรับในกรณีของพระอาจจะยังไม่มีใครเคยทำวิจัยที่มีเหตุผลที่ให้ข้อสรุปเตือนใจ เผื่อว่าเป็นลางบอกเหตุได้ว่าถ้าอาการแบบนี้แล้วถือว่าเป็นโรคชนิดหนึ่ง จะเรียกว่าเรียกว่าโรคหลงตัวเอง หรือโรคเสียงสมดุลทางธรรม ที่ผ่านมาบุญบารมีก็จะค่อยๆ ลดลงไปความเสื่อมก็เข้ามาแทนที่